سیاه پوشیده بود ، به جنگل آمد .. استوار بودم و

تنومند !

من را انتخاب کرد ...

دستی به تنه ام کشید تبرش را در آورد و زد .. زد ..

محکم و محکم تر ...

به خود میبالیدم ، دیگر نمی خواستم درخت باشم ،

آینده ی خوبی در انتظارم بود !

سوزش تبر هایش بیشتر می شد که ناگهان

چشمش به درخت دیگری افتاد ، او تنومند تر

بود ...

مرا رها کرد با زخم هایم ، او را برد ... و من که نه

دیگر درخت بودم ، نه تخته سیاه مدرسه ای ، نه

عصای پیر مردی ...

خشک شدم ..

---
بازی با احساسات مثل داستان تبر و درخت می
مونه ..

ای تبر به دست ، تا مطمئن نشدی تبر نزن !

ای انسان ، تا مطمئن نشدی ، احساس نریز ..

زخمی می شود ... در آرزوی تخته سیاه شدن ،

خشک می شود !!!

 

یادداشت ثابت - دوشنبه 92/5/22 | 6:23 عصر | kosari(◡‿◡✿) | نظرات () |